Het oude, moede lijf ontbeert de kracht te sterven;

de ledematen zijn gebutst, de huid zo dun,

het witte haar niet meer gekapt zoals voorheen,

de ogen meest gesloten, soms geopend met een blik

van wezenloosheid in een waas van opperste verbazing.

Dit is dezelfde vrouw die twee maanden geleden

mij brood serveerde met tomatensoep

mij bij haar thuis ontving met mijn gezin,

mij nog vertellen kon van hoe het haar verging

en luisterde naar onze wederwaardigheden.

Nog niets mee aan de hand tot voor enkele weken,

ligt nu mijn oma hier gekluisterd aan een bed

en een infuus, verward en verontwaardigd,

maar boven alles moe, zo moe dat zelfs de dood

een brug te ver lijkt in haar oud bestaan.

Wanda Dijkstra, 9 maart 2006
 

Kleine letters:

Op 15 maart 2006 overleed mijn moeder Afke. Haar laatste jaar was niet haar sterkste, maar dat het laatste hoofdstuk aangebroken was, drong pas de laatste weken tot ons door. Alle kinderen en kleinkinderen kwamen haar bezoeken en slechts af en toe had zij nog met iemand contact. Ieder die haar heeft gezien op haar kamer in het ziekenhuis in Delft, kwam onder de indruk van haar broosheid, want ieder kende haar als een sterke vrouw.
Dat zegt het gedicht van mijn dochter Wanda: hoe spannend kan het zijn  tussen de werkelijkheid en onze herinnering.