I'm a dreamer,
but I'm not the only one:

In het winkelcentrum 'Hoog Catharijne' in Utrecht, slenteren honderden mensen over de gladde marmer vloeren.

Buiten is het regenachtig en bijna donker. In de tunnel onder het winkelcentrum rijden de auto's stapvoets. Sommige met ski's op het dak, andere met een verlate forens en ertussen nog een bestelwagen van TPG, vol kerstpakketten. De kerstboom op het plein fitst aan en uit. Er zit een lampje los. Niemand let erop.

Binnen staat een jonge vrouw op de roltrap. Terwijl zij omhoog gaat, kijkt zij naar de winkelende mensen. Sommigen kijken vrolijk, maar de meesten tillen zwaar aan het kerstfeest: iemand met een videorecorder heeft het nog licht in vergelijking met een ander die gebukt gaat onder twaalf flessen bordeaux of een krat pils.

Helemaal aan de andere kant van het winkelcentrum klimt een man omhoog uit de voetgangerstunnel bij het station. Onder z'n arm draagt hij een visstoeltje, ooit gekocht bij de Hema, voor 14,95. Snel rent hij door de regen naar de roltrap en even later lost hij op in de menigte treinreizigers en andere zwervers.

Het meisje denkt aan haar werk. Zij loopt stage bij het Utrechts Nieuwsblad en zij moet een 'sfeerstuk' schrijven over kerst. De redacteur die haar begeleidt, heeft gezegd: 'Je maakt er wel een smakelijk stukje van hè?' Alsof er met kerst niets anders te beleven is, dan eten en drinken.

De zwerver met het klapstoeltje loopt rustig tussen de mensen door naar de grote glazen wand, waar je de lichten van de stad kunt zien. Even blijft hij staan, geniet van het uitzicht en zet z'n stoeltje neer. Dan gaat hij rustig naar de slenterende menigte zitten kijken. Rechts klinkt muziek uit een platenzaak: 'Chris de Burg, At the end of a perfect day' en links jengelt een tango uit een cafeetje. In de verte blaast het Leger des Heils de collectebussen vol.

Dan komt het meisje de hoek om. Zij houdt even haar pas in: een moment geniet zij van het grote contrast: buiten het kille donker achter de glaswand en hier binnen die opgeklopte kerstsfeer. Er loopt een man voorbij met een grote kartonnen doos 'Made in Japan'. De andere kant uit loopt iemand met een houten kistje [kennelijk uit Frankrijk] en meteen daarachter een man met een geel krat in de ene en een jengelend kind aan de andere hand. Dan valt haar blik op de man met het klapstoeltje. Een ogenblik later stapt zij op hem af en maakt een praatje. 'Mag ik vragen waarom u hier zit?'

De man kijkt op en glimlacht. 'Ach, ik heb, vanaf dat ik een klein kind was, gedroomd dat ik een groot koning zou worden. En die droom is hier uitgekomen'.

- 'Ik begrijp u niet', zegt het meisje, 'volgens mij bent op weg een zwerver te worden.'

- 't Is maar hoe je het bekijkt. Toen mijn grootmoeder mij vroeger verhaaltjes over koningen vertelde, zag ik het in mijn droom voor mij: lange gangen met marmer vloeren. Eindeloze rijen mensen lopen af en aan met kostbare geschenken uit allerlei landen. In elk hoekje van het paleis klinkt muziek. Om het paleis heen en door de poorten er onderdoor rijden kostbare wagens. Buiten is het guur, maar binnen zit de koning op z'n troon en het enige wat hij doet is: genieten van wat hij ziet. Ik droomde altijd dat ik die koning was.'

- 'Nou én?', zegt het meisje verbaasd, 'met stilzitten kom je er niet. Als je zoveel glorie wilt bezitten als de koning uit de verhaaltjes van je grootmoeder, dan zult je de handen uit de mouwen moeten steken. Rijkdom komt niet vanzelf!!'

Nu is de zwerver aan de beurt om oprecht verbaasd te zijn: 'Kijk nu toch eens om je heen: zie je de marmer gangen? De mensen met hun geschenken? Overal muziek? En in de tijd dat wij samen praten is er voor een slordige 5 miljoen aan nieuwe auto's onder ons door gereden! Noem mij een koning uit de geschiedenis die zó in weelde heeft gebaad als ik?'

Het meisje viel stil. Zij knikte en zij schreef haar 'sfeer'- verhaal over kerst. Het werd geplaatst in het Utrechts Nieuwsblad. Of de lezers er de zin van hebben gezien, weet ik natuurlijk niet, maar dat het een kerstverhaal is, staat vast.  Want geloven in het Kerstkind wil ook zeggen dat je durft geloven dat rijkdom en weelde niets betekenen ['Imagine: no possessions' zal het koor straks zingen] Het weerloze kind in de kribbe is in werkelijkheid een koning. Wat God daarmee bedoeld heeft? Gewoon, onze stoerheid en bombast belachelijk maken! Zoals Martin Luther het zijn kinderen in een rijmpje uitlegde:

'Grove doeken, simpel hooi,

            dat is uw koninklijke tooi,

waar ik de les uit leren kan,

dat 's werelds macht en hoge staat

voor U maar hooi is, dat vergaat!